ดึกสงัด...พระพาย...ไร้แวววี่
เสียงหรีดหรี่...เรไร...ก้องไพศาล
ใบไม้แห้ง...กองสุม...เป็นพุ่มพาน
ตรงหน้าลาน...วิหารน้อย...บนดอยไกล
เงาตะคุ่ม...ของหนุ่ม...ในความมืด
ร่างอกยืด...สง่านัก...ดวงพักตร์ใส
ทั้งคล่องแคล่ว...แผ่วเบา...ก้าวว่องไว
สมดั่งไท้...ภูวมินทร์...ที่ชินทาง
รัตติกาล...ยามนี้...ที่ใครหลับ
ชายหนุ่มกลับ...ตื่นขึ้น...เหมือนรุ่งสาง
เพื่อดำเนิน...ตามกิจ...ที่ได้วาง
คือรับจ้าง...แต่งกลอน...อ้อนดวงใจ
http://poem.meemodel.com/etc/65723.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น