แรกเดิมพบ...จบซึ้ง...ตรึงตราจิต
พรหมลิขิต...นิมิตรหมาย...ใจเสนอ
บ้านกลอนเก่า...เขาเปิดนาน...อ่านพบเจอ
พบแล้วเพ้อ...เสนอสาร...ขานบทกลอน
ได้รู้จัก...นักกลอน...ผู้อ้อนเก่ง
คือกันเอง...นักเลงมวย...ด้วยช่วยสอน
ทั้งพีรดา...ก็น่ารัก...ถักร้อยกลอน
มาช่วยสอน...กลอนกล่าว...เล่าประพันธ์
ใจสะดุด...หยุดลง...ตรงคนเขา
ที่เขาเมา...แสงจันทร์...ปันความฝัน
แต่งกลอนแกร่ง...แรงกล้า...สารพัน
ช่วยชูชั้น...ปั้นถ้อยคำ...ลำนำเติม
แรกอ่านกลอน...ถอนใจ...ในคนเขา
ที่มัวเมา...เอาแต่แผลง...แต่งคำเสริม
อ่านไปมา...พาใจ...ให้เคลิบเคลิ้ม
เป็นจุดเริ่ม...เพิ่มคำ...จำนรรจา
นี่หน่ะหรือ...คือคนเขา...ที่เค้าเม้นท์
อ่านกลอนเบญ...แล้วต่อ...พอหรรษา
ทีแรกคิด...ติดใจ...คล้ายคุณอา
เพราะคิดว่า...อายุเขา...เข้าวัยกลาง
แต่ที่ไหน...ใครจะรู้...อายุน้อย
แต่ว่าถ้อย...ร้อยความ...มิหมองหมาง
เป็นผู้ใหญ่...ใจนักสู้...คู่แนวทาง
ที่อยากสร้าง...ทางที่ดี...และที่ควร
ได้ต่อกลอน...ตอนเย็น...เป็นบางครั้ง
คุยเอ็มบ้าง...อย่างที่ใจ...ได้คิดหวน
มีบางครั้ง...นั่งนอนคิด...จิตทบทวน
ถ้อยคำล้วน...ทวนทบ...ลบถ้อยคำ
ในวันหนึ่ง...ซึ่งฉัน...มีโอกาส
ทางเดินลาด...พาดลง...ตรงใจขำ
ไปนครฯ...แดนแดง...แหล่งพระธรรม
พระธาตุล้ำ...นำให้พบ...ประสบตัว
คือคนเขา...เมาจันทร์...ที่ฉันเห็น
ท่านนั้นเป็น...พระผู้ดี...ที่เหนือหัว
ท่านปฏิบัติ...ขัตติยา...มิพามัว
ท่านมิกลัว...มิมัวหมอง...ด้วยท่องธรรม
แสนยินดี...ปรีดา...พาใจชื่น
ระดาษดื่น...ตื่นใจ...ไม่ถลำ
พระผู้นี้...มีใจ...ใฝ่พระธรรม
บวชเข้าถ้ำ...ธรรมยุต...หยุดกล่าวกลอน
จากคนเขา...เมาจันทร์...ที่ฉันเห็น
ตอนนี้เป็น...คนเขา...เมาคำสอน
เมื่อก่อนนี้...เขาเคยเมา...เคล้าบทกลอน
บัดนี้นอน...เมาพระธรรม...นำชีวา
บวชไปแล้ว...มีดวงแก้ว...แววส่องล้ำ
ศึกษาธรรม...นำความจริง...สิ่งสรรหา
ฉันคนหนึ่ง...ซึ่งขอทำ...ตามสัญญา
แต่งกลอนพา...รักษาคำ...ที่พร่ำครวญ
ว่าสักวัน...เมื่อฉันพบ...ประสบพักตร์
จะร้อยถัก...สักบทกลอน...สะท้อนสวน
ให้ได้อ่าน...ขานความใน...ใจโซ่ตรวน
ที่จะทวน...หวนลบ...ให้ครบครัน
และวันนี้...โยมพี่...ขอแต่งให้
เป็นนิมิตหมาย...ให้รู้...สู้สร้างสรรค์
คำสัญญา...ตะวันลา...เมื่อสายัณ
ขอนมัสการ...ท่านคนเขา...เมาพระธรรม
ปล. แต่งให้แล้ว...ตามสัญญาที่ว่าไว้ 50 บาท
แต่ส่วนเกินยกให้เป็นดอกเบี้ยค่ะ
กราบนมัสการค่ะท่าน
http://poem.meemodel.com/friend/49956.html
