ท่ามนที...ที่รินหลั่ง...ยังเอื่อยไหล
ยังมีใคร...คนหนึ่ง...ซึ่งโดดเดี่ยว
มองกระแส...ธารา...ลู่คดเคี้ยว
กราดและเกรี้ยว...เชี่ยวยิ่ง...สิ่งในใจ
อยู่ท่ามกลาง...ขุนเขา...และเลาเมฆ
ดุจดั่งเอก...เสกปั้น...ปั่นมาไข
แม้นร้อยอื่น...หมื่นล้าน...ทัดทานใด
แต่อะไร...ไหนเล่า...ทำเหงาทรวง
คลี่ดวงมาน...บนลานกว้าง...วางเอาไว้
เก็บทำไม...ให้หนัก...รักและห่วง
ทำโดดเดี่ยว...หมื่นลี้...ที่หมายควง
ปล่อยให้ร่วง...หล่นทิ้ง...ดิ่งลงธาร
http://poem.meemodel.com/etc/65662.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น