หนึ่งชีวิต...ของฉัน...นั้นยังอยู่
คอยเฝ้าดู...ความเปลี่ยนแปลง...แสดงค่า
ในหัวจิต...คิดไกล...ไม่นำมา
เป็นบ่วงฆ่า...ว่าว่าง...ทางอบาย
เส้นขนาน...หารครึ่ง...ถึงที่สุด
แม้ยื้อยุด...ฉุดไว้...ใจขาดหาย
เหลือเพียงเยื่อ...เชื้อบาง...เป็นลางทาย
ฉันเป็นนาย...ตัวเอง...มิเกรงกลัว
ยามฉันหมอง...นองน้ำ...ฉ่ำสองเบ้า
แล้วเธอเล่า...อยู่ไหน...ไยหายหัว
ฉันเจ็บช้ำ...กล้ำกลืน...ยืนชกตัว
เพราะว่ามัว...หลงรัก...สลักทรวง
ต่อไปนี้...ถึงที...ของฉันบ้าง
จะขอสร้าง...ร่างฝัน...อย่าหวั่นห่วง
มีหัวใจ...ใสซื่อ...ถือโคมดวง
ส่องให้ล่วง...ผ่านชัด...รัตติกาล
ปล่อยฉันไว้...ในมุม...ที่ฉันชอบ
คือคำตอบ...มอบให้...ไว้เป็นฐาน
อย่าคิดมาก...ฝากซีก...อีกยาวนาน
เส้นสะพาน...ขนานคู่...อยู่ที่ใจ
ฝันของเรา...ยังคง...ส่งกระแส
ว่ามิแปร...แชเชือน...หรือเคลื่อนไหว
ยังคงตั้ง...นั่งตรง...คอยโยงใย
ฝากบอกไว้...ยังรัก...และภักดี
http://poem.meemodel.com/etc/65393.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น