ตะวันรอน...อ่อนแสง...แดงจากฟ้า
สกุณา...ถลาบิน...กลับถิ่นฐาน
เสียงหรีดหริ่ง...กริ่งกรีด...ดีดพังพาน
สั่นสะท้าน...วังเวง...เป็นเพลงไพร
คล้อยสายัญ...จันทรา...มาแทนที่
แสงริบหรี่...สีขุ่น...นู่นดาวไถ
สามดวงเรียง...เคียงข้าง...มิห่างไกล
ดาวลูกไก่...เกาะกลุ่ม...ชุมนุมกัน
มืดค่ำลง...หลงภวังค์...นั่งจดจ่อ
เมื่อไหร่หนอ...พ้อเอ่ย...เราเคยฝัน
อยากมีใคร...สักคน...นั่งชมจันทร์
นับดาวพัน...ล้านดวง...คอยห่วงใย
ได้แต่แหงน...มองฟ้า...ทำหน้าเศร้า
มีใครเหงา...เหมือนฉัน...นั้นบ้างไหม
ถ้าหากมี...ช่วยขาน...อ่านตอบใจ
ช้าอยู่ไย...เล่าหนอ...ฉันรอเธอ
http://poem.meemodel.com/etc/65459.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น