อกสะอื้น...ยืนมอง...ช่องหน้าต่าง
ลมบางบาง...พัดต้องร่าง...ห่างโหยหา
อ้อมไออุ่น...เคยหนุนนอน...หลอนวิญญา
เมื่อไหร่หนา...จะกลับมา...เป็นเหมือนเดิม
ที่ตรงนี้...ตรงที่เรา...เคล้าคลอไหล่
มือลูบไล้...ได้ไออุ่น...ละมุนเสริม
ทั้งรอยยิ้ม...อิ่มแววตา...มาคอยเติม
ดั่งเหล็กเสริม...ดามหัวใจ...ให้หยัดยืน
ยังคิดถึง...รำพึงหา...เวลานี้
ขวัญชีวี...อยู่หนใด...ใจไม่ชื่น
ทั้งข่าวคราว...เล่าเงียบตาม...ถามวันคืน
ฤา เป็นอื่น...เสียแล้ว...หรือแก้วใจ
http://poem.deedeejang.com/category/5/9765-9765.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น