ในค่ำคืน...ที่เหน็บหนาว...กลางสายฝน
ฉันสับสน...เหลือเกิน...เดินไม่ไหว
ไอละออง...พัดต้อง...เข้าครองใจ
เหลียวหาใคร...คนนั้นเล่า...ว่างเปล่าจริง
อยากได้ยิน...แค่เสียง...เพียงชั่วครู่
อยากรับรู้...ความเป็นไป...ในทุกสิ่ง
อยากพบหน้า...และสบตา...สักคราจริง
อยากแอบอิง...พิงแนบกาย...หายกังวล
แต่เลือนลาง...อย่างไม่เคย...เป็นมาก่อน
ผลสะท้อน...ในตอนนี้...มีเพียงฝน
ที่กระหน่ำ...ซ้ำเติม...เพิ่มเสียจน
น้ำตาล้น...สมกับผล...ที่ตนทำ
http://poem.meemodel.com/etc/58741.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น