น้ำตาริน...กลิ่นความเศร้า...คละเคล้าโลก
ปนด้วยโศก...โศกา...น่าสงสาร
บอกเลิกเขา...แต่เราช้ำ...ย่ำยืนนาน
เหมือนถูกหั่น...ราญให้หัก...สักหมื่นปี
เจ็บเหลือเกิน...เดินไม่ไหว...ใจแตกดับ
สลายยับ...ราวกับ...กระดาษที่
ถูกขยำ...ทำให้ขาด...บาดฤดี
ซึ่งไม่มี...ทางจะเชื่อม...ประสานใจ
ความถูกต้อง...ต้องมา...เป็นที่หนึ่ง
ถึงเคยซึ้ง...ถึงรักกัน...สักปานไหน
ด้วยศีลธรรม...ค้ำคอ...ก่อเหตุไกล
ขอหยุดไว้...ความผูกพัน...ฉันและเธอ
http://poem.mthai.com/view/5603
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น