อิ่มข้าวเย็น...เป็นเพียบแปล้...แลอึดอัด
ยืนก็ขัด...นอนก็ขวาง...นั่งไม่ไหว
กินไปเยอะ...จนหมดหม้อ...หนออยากอาย
หากเล่าไป...ก็กระไร...ใช่เรื่องจริง
พุงมันยื่น...ยืนเดินช้า...หน้าแทบคว่ำ
หัวคะมำ...ต้องจำใจ...อย่างใหญ่ยิ่ง
เพราะหิวจัด...อัดซะเต็ม...พุงจริงจริง
เป็นผู้หญิง...ยิ่งลงพุง...โอ้ย.กลุ้มใจ
เดินไปไหน...ใครใคร...นึกว่าท้อง
เหมือนมีน้อง...ใกล้คลอด...หยอดคำให้
ไม่รู้จะ...ค่อนแคะ...แงะทำไม
เซ็งฉิ๊กหาย...หนักหัวใคร...นักหนาเชียว
http://poem.meemodel.com/etc/58150.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น