รุ่งแรกแสง...อโณทัย...กระจ่างหล้า
ดั่งทองทา...นภากาศ...สะอาดใส
ชุบชีวิต...หมู่มวลพืช...พรรณพงไพร
เริ่มต้นใหม่...ก่อนล่วงวัน...สายัญรอน
กลิ่นประทุม...หอมชุ่มชื่น...กลืนท้องน้ำ
อบอวนฉ่ำ...ย่ำกมล...ยลอัปสร
สายลมเอื่อย...เรื่อยพัดแผ่ว...แว่วไหวคลอน
หมู่ภมร...บินจรจับ...ประดับชล
ดอกบัวบาน...แลสราญ...ตระการยิ่ง
งามเยี่ยงหญิง...เมื่อวัยสาว...พราวน่าสน
หนุ่มหมายตา...มาเคล้าคลอ...ช่ออุบล
ตกวังวน...ดลใจจิต...ติดบ่วงมาร
เมื่อลมโชย...กลีบบัวโรย...ก็โหยหา
กาลเวลา...ผ่านเวียนมา...ล้าสังขารณ์
เมื่อมีเกิด...ก็มีแก่...แน่วายปราณ
อดสะท้าน...หวั่นสะเทือน...คิดเตือนตน
นี่แหล่ะหนอ...ก็ชะตา...ของชีวิต
ไร้ซื่งสิทธิ์...จะทัดทาน...ค้านเหตุผล
ห้ามไม่ได้...ในเวลา...ของทุกคน
ไม่มีพ้น...ความแก่ตาย...วายชีวา
http://poem.deedeejang.com/2010/02/22/9744.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น