บนถนน...หนทาง...ที่ร้างเก่า
เคยมี "เขา"...เฝ้าห่วงหา...คราหวั่นไหว
เมื่อพายุ...ประทุดัง...ดั่งจงใจ
เขาก็ไป...ไกลเกิน...จะเดินตาม
"เขา" อีกคน...ที่ค้นหา...ผ่านมาพบ
คิดจะซบ...ให้อบอุ่น...ละมุนหวาม
แต่เพราะกรรม...ทำให้พราก...ฟากฝั่งคราม
ยากจะข้าม...ติดตามไป...ตายจากกัน
"เขา" คนนี้...ที่อุปถัมภ์...กรรมสรรค์สร้าง
ถึงอยู่ห่าง...ต่างแดน...แม้นเหมือนฝัน
ด้วยยังมี...เศษกรรม...ทำร่วมกัน
จึงยืนยัน...มั่นคง...ตรงเทคแคร์
"เธอ" คนที่...กำลังอ่าน...กลอนบทนี้
คือคนที่..."ฉัน" คนนี้...รักแน่วแน่
ถึงเวลา...พัดพาผ่าน...มิผันแปร
"รัก" จนแก่...แม้ต้องตาย...วายชีวา
จงยิ้มเถิด..."ที่รัก"...จงหนักแน่น
"เรา" เกี่ยวแขน...เป็นแฟน...แม้นยามล้า
จะเคียงคู่...อยู่เพื่อกัน...ฉันสัญญา
แม้ไกลตา...แต่ใกล้ใจ...ในทุกวัน
แล้วเธอพร้อม...หรือยัง?...จะเคียงข้าง
เดินร่วมทาง...สร้างต่อเรือ...เพื่อสานฝัน
สิ่งที่วาด...หวังไว้...ใช้ร่วมกัน
"เธอและฉัน"...นั้น "คือเรา"...ซึ่ง"เข้าใจ"
http://poem.meemodel.com/etc/57382.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น