ในไพรสัณฑ์...อันวิไล...หทัยทิพย์
เสียงกระซิบ...จากพระพาย...กำจายแว่ว
ต้องใบไม้...ปลายคาคบ...กระทบแนว
หนึ่งนางแก้ว...แพรวพรรณ...กัลยา
ยืนโดดเดี่ยว...เปลี่ยวเอกา...ตาละห้อย
เส้นผมย้อย...ปล่อยลงลู่...สู่ผืนหล้า
แหงนหน้ามอง...ส่องตะวัน...พลันจินตนา
เหตุใดหนา...จึงอ้างว้าง...ห่างผู้คน
หรือชะรอย...กรรมเก่า...เฝ้าตามติด
จึงห่างมิตร...ชิดใกล้...ใจสับสน
เคยทอดทิ้ง...สิ่งรังเกียจ...เดียดฉันท์ตน
จึ่งได้ยล...ผลของเวร...เช่นนี้เอย
http://poem.meemodel.com/etc/57550.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น