ลานอโศก...โชคนำพา...ประสารัก
ดอกพึ่งจัก...เบ่งบาน...กลางลานกว้าง
ภู่ภมร...ร่อนลง...ตรงกลีบบาง
เคล้านวลนาง...อย่างถนอม...จอมกัลยา
แรกดรุนย์...ละมุนแสง...แดงระเรื่อ
ชะม้อยเอื้อ...เพื่อแมลง...แฝงคุณค่า
ยอมพลีกาย...ดอกใบ...ใจกรุณา
เปล่งวาจา...ผกากรอง...รองบาทชนย์
ยังประโยชน์...ให้คนอื่น...ได้ชื่นจิต
มิเคยคิด...ผิดธรรมา...ประชาผล
เพียงสละ...ละเสียซึ่ง...พึงของตน
ก็หลุดพ้น...สิ่งทนทุกข์...ชื่นสุขใจ
แม้ชื่อโศก...ฟังโศกา...น่าสังเวช
เป็นมูลเหตุ...เจตนา...เพื่อปราศัย
ให้รับรู้...คู่โลกนี้...หากพึงใจ
ละไม่ได้...ใจก็ทุกข์...มิสุขจริง
http://poem.meemodel.com/etc/57501.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น