ยืนท่ามกลาง...สายฝน...พายุโหม
หยดน้ำตา...ชะโลม...โถมหลั่งไหล
เหมือนประหนึ่ง...ดั่งว่า...จะขาดใจ
จวนเจียนจะ...ล้มไป...ในบัดดล
น้ำตา...ลูกผู้ชาย...ในวันนี้
ไหลเอ่อท้น...ล้นปรี่...ด้วยสับสน
นี่หน่ะหรือ...คำว่า"รัก"...จากใจคน
ทำให้ใจ...หมองหม่น...จนปางตาย
เพียงแค่คำ...บอกลา...เขียนสั้นสั้น
ว่า"เลิกกัน"...ดีกว่า...จบกันง่าย
อ่านข้อความ...จากเธอ...เพ้อมากมาย
ฉันเหมือนคล้าย...ตายทั้งเป็น...เห็นไหมเธอ
http://poem.mthai.com/view/7575
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น