แตกจากกอ...เป็นหน่อใหม่...ใส่ผ้าสวย
เติบใหญ่ด้วย...ดินดี...น้ำผสม
แสงแดดส่อง...ปล้องขยาย...กับสายลม
ชูยอดชม...ผืนไพร...ในพนา
สลัดผ้าทิ้ง...ส่งกิ่งก้าน...สำราญชื่น
ตั้งต้นยืน...พลิ้วไหว...ส่ายซ้ายขวา
ไผ่ล้อลม...กลมกลืน...รื่นชีวา
รอเวลา...ดอกไผ่...ได้เบ่งบาน
เมื่อสิ้นดอก...สิ้นผล...ไห้หม่นเศร้า
หมดเวลา...ของเจ้า...เงาสังหารณ์
ชีพจร...ชีวิต...ปลิดสิ้นกาล
ยืนต้นตาย...ปล้องกร้าน...สะท้านไพร
หน่อใหม่เกิด...ขึ้นเป็น...วัฏจักร
เพราะเชื้อหลัก...ยังคง...เพิ่มเติมใหม่
เปรียบชีวิต...จิตญาณ...สังขารใด
ยังเวียนวน...ดั่งไผ่...ในกลางดง
http://poem.meemodel.com/etc/67131.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น