โอม.!!! คาถา...มหา...ระรวย...ดลช่วยข้า
ให้ท้องฟ้า...คราคร่ำ...ด้วยน้ำฝน
ตกลงมา...เทลงมา...ต้องหน้าคน
ใครถูกมนต์...ปนไอรัก...ห้ามหักใจ
เพี้ยง.! ไร่ผาสุก...จงลุกขึ้น...ยืนมองหน้า
แล้วพูดว่า...รักน้องเบญ...เช่นหลงไหล
รักแนบชิด...สนิทกาย...มิหน่ายไกล
รักตลอดไป...จนตาย...ไม่คลายมนต์
เพี้ยง.! มะยม...ผู้คมสัน...จงหันหน้า
ส่งยิ้มมา...แล้วมองตา...อย่าสับสน
จงมอบรัก...ปักหทัย...ให้ได้ยล
รักสุดล้น...ไม่สนใคร...นอกจากเบญ
เพี้ยง.! พีรดา...ผู้น่ารัก...อย่าหักจิต
ขอให้คิด...ถึงน้องยา...อย่าหลีกเร้น
ขอให้รัก...หนักแน่น...แม้นลำเค็ญ
ให้รักเบญ...เป็นเช่นนี้...ตลอดไป
เพี้ยง.! กันเอง...จงเล็งรัก...พักที่น้อง
ทั้งสี่ห้อง...ของใจ...อย่าได้ไหว
ให้รักเบญ...เป็นที่หนึ่ง...ในดวงใจ
เป่าเสกไป...ให้หลงมนต์...ยลรักจริง
เพี้ยง.! ทุกทุกคน...ที่ทนอ่าน...กลอนบทนี้
ขอให้มี...ใจรักเบญ...เช่นชายหญิง
จงรักเบญ...จงหลงเบญ...เช่นใจจริง
อย่าได้ทิ้ง...นิ่งเฉย...ละเลยกลอน
!!โอม เพี้ยง!!
http://poem.meemodel.com/etc/52364.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น