แสงจันทร์นวล...ชวนมอง...คลองแห่งรัก
ตาประจักษ์...อยากพักใจ...ให้หายล้า
สาดส่องแรง...แฝงไออุ่น...ละมุลยา
กล่อมชีวา...ให้หรรษา...อุรารมย์
สุดละเมียด...เบียดละไม...ให้ลับหาย
ลมต้องกาย...ย้ายโยก...กลับโศกขม
เพราะไร้เงา...ของเขา...เราจึงตรม
ลมเอ๋ยลม...คมบาดลึก...นึกเศร้าใจ
หลงแสงจันทร์...ฝันไกล...ว่าไปถึง
เรื่องเคยซึ้ง...มิดึงดัน...หวั่นใจไหว
รักเราสอง...เหมือนคลองน้ำ...ต่ำเกินไป
จันทร์จากไกล...ไปดั่งเรา...เหงาถึงกัน
http://poem.deedeejang.com/category/20/9343-9343.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น