ลมลำเพย...เฉยฉิว...ลิ่วล้อฝน
สาดระคน...ปนละออง...นองเต็มหน้า
เปียกผิวกาย...หนาวถึงใจ...ไล้อุรา
มือก็ล้า...ขาก็สั่น...วันฝนพรำ
ตกเป็นสาย...พรายพริ้ว...วิวทิวทัศน์
ดึกสงัด...ลมก็พัด...ซัดถลำ
ไฟนีออน...อ่อนแสง...เหมือนแกล้งทำ
ภาพทรงจำ...วันอำลา...มาชะโลม
นาฬิกา...ที่ฝาผนัง...ยังเดินอยู่
เสียงร้องกู่...ขู่ก้อง...คะนองโหม
ภาพวันเก่า...ที่เขาลา...ผวาประโคม
ผุดจู่โจม...โถมเข้าใส่...ให้ปวดใจ
ในวันนั้น...มันเหมือน...เช่นวันนี้
เป็นวันที่...พี่บอกลา...หารักใหม่
ปล่อยให้น้อง...นองน้ำตา...ด้วยอาลัย
พี่จากไป...พร้อมสายฝน...ที่หล่นพรำ
ยิ่งคิดถึง...ยิ่งรำพึง...ก็ยิ่งเจ็บ
ไม่อยากเก็บ...ตะเข็บใจ...ที่มันช้ำ
แต่เหตุการณ์...มันเกิดขึ้น...ยื่นให้จำ
เหมือนโดนซ้ำ...กระหน่ำตี...ถูกที่เดิม
ยืนตากฝน...จนเป็นไข้...ใจก็ร้าว
น้ำตาราว...น้ำฝน...มาปนเพิ่ม
รู้ทั้งรู้...ว่าเราคง...ไม่เหมือนเดิม
ยากจะเติม...เพิ่มรัก...ที่หักลง
http://poem.deedeejang.com/category/20/9318-9318.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น