นั่งเหงาเหงา...แทบไร้เงา...เพราะไร้แสง
ฟ้าเคยแจ้ง...แดงตะวัน...พลันมืดมิด
หมอกเมฆคลึ้ม...อึมคลึม...สลึมปิด
ทำดวงจิต...ให้เศร้าหมอง...มองเหม่อลอย
เหมือนทั้งโลก...โศกเศร้า...เหงาขั้นหนัก
สายลมหลัก...สลักโชย...โรยความหงอย
ต้นไม้ร้อง...นองน้ำตา...ใบลาลอย
หลุดร่วงผลอย...จากลำต้น...หล่นสู่ดิน
ไม่มีแสง...ก็หมดแรง...ตะแบงสู้
เหงาหดหู่...อยู่เดียวดาย...เหมือนตายสิ้น
ไม่เหลือแล้ว...แว่วสำเนียง...เสียงเพลงพิณ
ผืนธรนิล...กินความโศก...วิโยคตาม
เหงา...เหงา...เหงา
http://poem.meemodel.com/etc/53111.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น