จะให้ง้อ...อะไร...กันนักหนา
ก็เวลา...ไม่ค่อยมี...พี่รู้ไหม?
ลองนึกดู...หนูทำงาน...ตั้งมากมาย
งอนอยู่ได้...ไม่อยากง้อ...เสียอารมณ์
เช้าขึ้นมา...แหกขี้ตา...ทำกับข้าว
เดินจ้ำอ้าว...สาวเท้า...ก้าวเร็วล้ม
ไปทำงาน...บานตะไท...แทบเป็นลม
พักเที่ยงชม...ต่อกลอนกลม...อมยิ้มไป
พอตกบ่าย...ก็ย้ายหน้า...มาจดจ่อ
นายก็จ้อ...ขอเอกสาร...งานถมไถ
ยุ่งจริงจริง...ไม่อยู่นิ่ง...ลิงยังอาย
บอกเหตุไป...ผลเป็นไง?...เธอไม่ฟัง
พอตกเย็น...เป็นเวลา...แชตกะกิ๊ก
หัวระริก...กระซิกซู่...ชูความหวัง
พอตกดึก...นึกถึงพี่...นี่เอวัง
เหลือบดูผนัง...นาฬิกา...เวลานอน
เป็นอย่างงี้...เลยไม่มี...เวลาให้
แฟนทนไม่ได้...ใจสังหรณ์
เลิกดีไหม?...เรื่องมากจัง...แถมยังงอน
เราตามอ้อน...ของอนง้อ...ก็ไม่ยอม
หากว่างอน...คงถอนใจ...ไม่คบด้วย
เชิญงอนง้วย...ม้วยณ์ม้วน...ไม่ชวนถนอม
มาทะเลาะ...มิเสนาะ...กระเทาะตอม
หากไม่ยอม...คืนดี...ก็เลิกกัน
............อ่ะนะ..............
http://poem.meemodel.com/etc/52633.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น