ฟ้าไร้แสง...เหมือนสิ้นแรง...จะสู้ต่อ
รู้สึกท้อ...ทรมา...เมฆาคล้อย
ปิดท้องฟ้า...ทาสีเทา...เหงาเลื่อนลอย
นกตัวน้อย...หงอยเหงา...เงาเลือนลาง
ฉันยืนมอง...ท้องฟ้า...เวลานี้
ในฤดี...มีแต่เศร้า...เหงาเคียงข้าง
นกตัวนั้น...มันจับอยู่...ดูสีจาง
เหมือนทุกอย่าง...สร้างให้โลก...โศกระทม
ต้นไม้ใหญ่...ก็ร้องไห้...เพาะใบร่วง
ทิ้งกิ่งรวง...และดวงจิต...ด้วยพิษขม
จากลาแล้ว...แว่วรอยริ้ว...พริ้วผ่านลม
สุดระบม...ขมขื่นใจ...ไร้ซึ่งแรง
ชั่งมืดมิด...อิดโรย...ลมโชยเศร้า
พัดความเหงา...เอาน้ำตา...มาเหมือนแกล้ง
มอบความทุกข์...รุกคืบสู่...หดหู่แรง
ย่างก้าวแฝง...แรงความท้อ...เข้าต่อเติม
http://poem.deedeejang.com/category/20/9405-9405.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น