จะขอกล่าว...เล่าถึง...ซึ่งนิทาน
ที่เล่าขาน...สานสืบ...หลายคืบว่า
มีหมู่บ้าน...ช่างไม้...ที่ชายป่า
ณ. กรุงพา-ราณสี...ที่นมนาน
มีชายแก่...แลหัวล้าน...กบาลใส
และลูกชาย...วัยรุ่น...หุ่นซ่าซ่าน
ซึ่งทั้งสอง...ประคองด้วย...ช่วยทำงาน
จัดตั้งร้าน...งานไม้...ตอนบ่ายเย็น
ยุงหลายตัว...ชั่งพัวพัน...มันบินจับ
หัวเงาวับ...นับจนมึน...ยืนดูเห็น
ฝ่ายชายแก่...แลดังนั้น...ไม่ใจเย็น
จึงสั่งเน้น...ลูกชายให้...ไล่ยุงที
ฝ่ายลูกชาย...นายน้อย...ด้อยปัญญา
คว้าขวานมา...จามดั้งโผล๊ะ...โอ๊ะเศียรศรี
เลือดไหลอาบ...คราบยาว...คาวธรณี
สิ้นชีวี...ซี้แหง๋แก๋...แน่นิ่งงัน
นี่แหล่ะหนอ...ก็เพราะยุง...ยุ่งเป็นเหตุ
จึงเสียเกษ...เกษา...ชีวาสั้น
ด้วยลูกชาย...หมายในเขลา...เรารู้กัน
ฆ่ายุ่งนั้น...ด้วยขวาน...อ่านจงตรอง
ผู้ไม่มีปัญญา มักนำความฉิบหายมาให้
http://poem.meemodel.com/etc/52774.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น