เทือกเขาสวย...พร้อมด้วยน้ำ...ยามค่ำคร่า
แสงจันทรา...ลอยมาเด่น...เช่นความฝัน
พระอาทิตย์...ฤทธิ์แรง...แย่งกลางวัน
เทือกเขาชัน...มิอาจหัน...หวาดหวั่นใจ
สายลมต้อง...ย่องหา...ทาผืนน้ำ
เรื่อยริ้วงาม...ยามสั่น...สะท้านไหว
ดวงดาวส่อง...ละอองแสง...แยงผ่านไป
แผ่นน้ำใส...ไหวพริ้ว...ลิ่วแรงลม
เปรียบชีวิต...ลิขิต...คิดรู้แจ้ง
ด้วยโรยแรง...แห่งคำ...ทำให้ขม
คำพูดคน...พ่นใส่...ไล้ดั่งลม
เหมือนมีดคม...ก้มดีด...กรีดหัวใจ
จงทำตัว...หัวใจ...ให้เหมือนน้ำ
เมื่อถึงยาม...งามลมต้อง...หมองใจไหว
เมื่อลมผ่าน...ชาญชิน...บินลอยไกล
น้ำก็ใส...นิ่งได้...ไม่ไหวติง
คำพูดคน...บ่นพร่ำ...ทำให้เครียด
มาเบียนเบียด...เสียดแทง...แกล้งสุงสิง
มีหวังดี...มีหวังร้าย...คล้ายจ้วงยิง
จงเก็บนิ่ง...อิงน้ำ...ยามต้องลม
http://poem.meemodel.com/etc/42585.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น