เหนื่อยกับโลก...โศกนัก...หนักปัญหา
ตื่นขึ้นมา...มีแต่...ต้องแก้ไข
นู่นก็ผิด...นี่ก็เพี้ยน...อยู่ร่ำไป
นั่งพิรี้...พิไร...ไห้รำพัน
คิดแอบซุ่ม...ไปเที่ยว...ประเดี๋ยวกลับ
ตะวันลับ...ขอบฟ้า...ตามหาฝัน
ย่ำราตรี...สักคืน...ชื่นแสงจันทร์
พรุ่งนี้นั้น...ค่อยว่า...กันอีกที
อยู่ใกล้วัด...ใกล้วา...แต่ว่ากลับ
มีทุกข์นับ...เป็นร้อย...ไม่ถอยหนี
คำสั่งสอน...ตอนอ่าน...เข้าใจดี
ทุกวจี...วลีถ้อย...เกี่ยวก้อยฟัง
แต่พอเจอะ...กับทุกข์...สนุกแบก
ยากจะแยก...แยะออก...บอกแทบคลั่ง
หาทางไป...แบบเพี้ยนเพี้ยน...น่าเฆี่ยนจัง
แล้วก็นั่ง...อมโศก...แบกโลกกลม
หากแก้ใจ...ปลดเปลื้อง...ทุกเรื่องยุ่ง
วางท่อนซุง...หนักจิต...คิดเหมาะสม
หาทางออก...ได้ง่าย...สบายอารมณ์
แค่เพียงวาง...เชือกปม...ที่ผูกใจ
http://poem.mthai.com/view/8380
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น