รอยอดีต...กรีดใจ...ไห้เหลือที่
เถ้าอัคคี...จารึก...ให้นึกถึง
ความฟูเฟื่อง...เรืองยศ...ถูกบดตรึง
เหลือเพียงเศษ...หักครึ่ง...หนึ่งตำนาน
โอ้...อโยธยา...สง่าศรี
ถูกขยี้...บีฑา...น่าสงสาร
รอยคมหอก...คมดาบ...ที่พบพาน
สุดสะท้าน...สะเทือน...ย้อนเตือนใจ
ว่าอะไร...อะไร...ในโลกนี้
ไม่เห็นมี...สิ่งใด...ดำรงได้
มีเกิดขึ้น...ตั้งอยู่...และดับไป
ตามปัจจัย...ในเหตุ...ธรรมดา
http://poem.meemodel.com/etc/69327.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น