เขตปลอดแมว...แถวนี้...มีแต่หมา
ดูเหมือนบ้า...แหงนหน้า...พากันหอน
เห่าเครื่องบิน...ที่ผินโผ...โอ่ว้าววอน
นึกสะท้อน...ย้อนมองตน...ปนเคลือบแคลง
เอ๋.เราก็คล้าย...ละม้าย...เหมือนกันนะ
คิดว่าจะ...ประเสริฐ...เลิศแจ่มแจ้ง
เป็นหมานุษย์...ยุดยื้อ...ดื้ออย่างแรง
หรือฟ้าแกล้ง...ตะแลงแกลง...แปลงให้เป็น
หลงรักสาว...คราวรุ่น...หุ่นสวยเช้ง
เรียนก็เก่ง...หน้าตาเด้ง...เปล่งปลั่งเห็น
แถมพ่อรวย...ด้วยยศฐา...ผ่าประเด็น
เธอนั่งเบนซ์...เด่นเหลือเกิน...เราเดินดิน
โอ้ย.กลุ้มใจ...ทำไม...ต้องคล้ายหมา
ปองดอกฟ้า...คราพาลพบ...สยบสิ้น
เธออยู่สูง...ดั่งหงส์ยูง...จรุงเมฆินทร์
เราแค่ดิน...ถิ่นสลัม...ย้ำใจตัว
http://poem.meemodel.com/etc/56389.html
ขอแชร์ที่เฟสผมนะครับ ชอบกลอนบทนี้มาก ขอบคุณ
ตอบลบ