นั่งคอตก...อกพัง...ความหวังดับ
สมองไม่รับ...กับข้อความ...ตามไถ่ถาม
ท้อเหลือเกิน...เดินไม่ไหว...ใจวู่วาม
ยากหักห้าม...ในยามไข้...ใจปวนแปร
โอ้ย.อยากตาย...รักก็หน่าย...หายหลบลี้
คนเคยดี...มีน้ำจิต...คิดแยแส
มาบัดนี้...เขาตีจาก...ฟากไม่แคร์
ดูสิ.แม้...แต่หมา...ก็ยังเมิน
โอ้ย.กลุ้มใจ...อัดอัด...มันขัดข้อง
อยากจะร้อง...ให้ก้องฟ้า...คราสะเทิ้น
แต่ก็ไร้...ซึ่งแรง...แหนงหน่ายเกิน
ใจยับเยิน...เกินกว่า...จะสู้ทน
http://poem.meemodel.com/etc/56269.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น