เกิดเป็นหญิง...ยิ่งมีกรรม...กระหน่ำซ้ำ
ถูกเหยียบย่ำ...คำถากถาง...ต่างโถมถา
เป็นทาสกาม...ถูกหยามหยาบ...คราบน้ำตา
เหมือนถูกฆ่า...อย่างช้าช้า...ตายทั้งเป็น
ต้องรองรับ...กับอารมณ์...ข่มขยี้
เจ็บกายี...มีตราบาป...อาบทุกข์เข็ญ
ทุกวันคืน...ขื่นขม...จมลำเค็ญ
เลือดกระเด็น...กระเซ็นซ่าน...ผ่านม่านใจ
จะมีใคร...ไหนเล่า...เข้าใจบ้าง
ยอมทุกอย่าง...ทั้งร่างกาย...ยอมพลีให้
ชายอุบาทว์...ชาติชั่ว...มั่วอบาย
เสพย์สมใคร่...ในกายหญิง...ทิ้งราคี
ต้องปวดเจ็บ...เก็บเอาไว้...ในห้วงจิต
กรรมลิขิต...มิตรหมางเมิน...เดินหลีกหนี
เป็นโรคร้าย...ภัยคุกคาม...ตามราวี
ไม่ปราณี...นี่หน่ะหรือ...คือผลกรรม
เงาสะท้อน...สอนสังคม...ล่มจมหนัก
เห็นยากจัก...แก้ไข...ในความต่ำ
มนุษย์โลก...ผู้โชคร้าย...ไร้ศีลธรรม
มัวหลงย่ำ...บนกิเลส...ตันหากาม
หยุดเสียเถิด...เกิดชาตินี้...เป็นมนุษย์
โปรดจงหยุด...สร้างบาป...ความหยาบหยาม
หญิงเพศแม่...ควรดูแล...ให้งดงาม
อย่าให้ทราม...เพราะน้ำกาม...ตามทำลาย
http://poem.meemodel.com/etc/55237.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น