โอ้ละหนอ...ลุงเฉย...เคยไปวัด
ฟังถนัด...ขัดเกลา...เอาคำสอน
ถึงสิบครั้ง...ยังไม่โกรธ...โสตสะออน
หาไม้ขอน...มาเขียนป้าย...ไว้ชายคา
...สิบครั้งยังไม่โกรธ...
เช้าวันหนึ่ง...หลานชายจึง...บึ่งมาถาม
ลุงตอบตาม...ความภูมิใจ...ในภาษา
ว่าสิบครั้ง...ยังไม่โกรธ...โอษฐ์จาวา
เปล่งออกมา...สู่สายตา...ประชาชี
...........................
ลุงกวาดลาน...ใบไม้...ภายในรั้ว
หลานของตัว...กับเพื่อนพ้อง...ร้องมือชี้
ถามนั่นป้าย...อะไร...ช่วยตอบที
ลุงบอกนี่...คือสิบครั้ง...ยั้งโกรธา
...........................
ลุงล้างลาน...กระดานไม้...ใต้ชายครบ
เด็กก็รบ...มือเร้า...สาวเท้าหา
เหยียบไม้เปรอะ...เลอะเทอะ...เจอะเต็มตา
อนิจา...ยังถามว่า...นั่นป้ายไร?
ลุงโมโห...โกรธา...ว่าตะคอก
ลุงก็บอก...ออกตะโกน...กระโจนใส่
อ่านป้ายว่า...สิบครั้งข้า...ไม่โกรธไง
ถามอยู่ได้...เดี๋ยวได้ตาย...ในฉับพลัน
หลานได้ยิน...สิ้นคำลุง...กระทุ้งเข้า
ก็ตอบอ้าว!!...เกาหัวส่าย...ประไรนั่น
นี่พึ่งครั้ง...ที่สาม...ที่ถามกัน
ใยลุงนั้น...มาโกรธ...โคตรจะงง!!
http://poem.meemodel.com/etc/64757.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น