มองฝนตก...พรำพรำ...น้ำนองเจิ่ง
เปียกเป็นเวิ้ง...ขาววับ...ราวกับว่า
ไร้ผืนดิน...สิ้นเสียแล้ว...ผสุธา
มีเพียงฟ้า...กับธารา...ที่จรดกัน
มองทางไหน...ก็ไม่เห็น...เช่นผืนป่า
แม้แต่หญ้า...ก็เหยี่ยวแห้ง...แล้งมหันต์
พอฝนหล่น...ลงมา...ไม่นานพลัน
น้ำทั้งนั้น...ที่ไหลบ่า...มาแต่ไกล
แถมโคลนตม...ถล่มซ้ำ...ขย้ำอีก
ดั่งถูกฉีก...เป็นผุยผง...ปลงไม่ไหว
ข้าวนาสวน...ล้วนเสียหาย...ทำลายไป
นี่เพราะใคร?...ที่ทำให้...ต้องพบเจอ
http://poem.deedeejang.com/category/20/10732-aayoayoayoiayoaayoayo-benuser.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น