เพียงคนเหงา...เท่านั้น...ที่ฉันเป็น
เธอไม่เห็น...ค่าเลย...ใชไหม...?
ถึงทอดทิ้ง...นิ่งเฉย...ละเลยไป
ไม่สนใจ...ถามไถ่...กันบ้างเลย
ใช่สิ...ฉันไม่ใช่...คนสำคัญ
ยิ่งนับวัน...ผันผ่าน...ยิ่งนานยิ่งเฉย
แม้ฉันจะเหงา...เศร้าใจ...ไม่สนเลย
ลืมคนเคย...เอ่ยถ้อย...ร้อยลำนำ
ได้แต่เจ็บ...เก็บกด...ด้วยอดกลั้น
น้ำตาฉัน...นั้นมันไหล...ใจปวดช้ำ
อยู่แบบ เหงา เหงา...เพราะว่าเขา...ไม่เคยจำ
และตอกย้ำ...กล้ำกลืน...ขื่นขมใจ
http://poem.deedeejang.com/category/20/9150-9150.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น