สายฝนหล่น...จนล้น...พ้นตุ่มใหญ่
หลั่งรินไหล...ร่วงหล่น...บนดินผืน
ไหลกระเทาะ...เซาะดิน...ถิ่นที่ยืน
ธารน้ำตื้น...ลื่นทางเลาะ...เซาะชอนไช
เกิดเป็นสาย...รายริ้ว...ทิวคลองน้ำ
ลาดลงต่ำ...ดำดิ่ง...ทิ้งไสว
ลู่ลงเรื่อย...เอื่อยผ่าน...ลานผืนไพร
ต้นไม้ใหญ่...ไซซับ...รับน้ำเย็น
หากไม่มี...ที่ยึดเหนี่ยว...เกี่ยวน้ำไว้
น้ำคงไหล...ไล่แรง...แกล้งทุกข์เข็ญ
ชาวประชา...บ้านป่า...ซ่ากระเซ็น
คงแตกเป็น...เช่นเศษเถ้า...เศร้าหทัย
หากมีป่า...พนาเวศน์...เขตกางกั้น
ขวัญชีวัน...คงมั่นจิต...สถิตย์สัย
ไม่ต้องทุกข์...ยุคนี้...ที่วาตภัย
โถมทำลาย...กำจายห้วย...ม้วยณ์ชีวิน
http://poem.meemodel.com/etc/51033.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น