สายลมหนาว...พัดมา...ใจข้าเศร้า
รู้สึกเหงา...เปลี่ยวดาย...ในไพรสัณฑ์
หมู่แมกไม้...ต่างแอบอิง...พิงชิดกัน
แต่ข้านั้น...โดดเดี่ยว...เปลี่ยวใจกาย
นั่นนกกา...เหินหา...สู่ฟ้ากว้าง
มิอ้างว้าง...ไร้คู่...อยู่กับฝัน
นี่กระรอก...ก็หยอกเย้า...เคล้าคู่กัน
ในลำธาร...หมู่ปลา...ก็กอดเกย
ดูนั่นสิ...ผีเสื้อ...ตัวน้อยนัก
ปีกมิหัก...โอนอ่อน...ผ่อนลมหนาว
ก็ประคอง...หมายปอง...ดอกไม้พราว
สุขสกาว...ในป่าใหญ่...น่าชิดชม
ใต้ร่มไม้...ชายคา...ของป่าใหญ่
กับหัวใจ...กวางป่า...น่าสงสาร
เห็นเพื่อนสัตว์...ต่างอยู่...เคียงคู่กัน
แต่ข้านั้น...ต้องนอนเหงา...เฝ้าแต่งกลอน
http://poem.meemodel.com/etc/37545.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น