สายลมเย็น...เห็นแสง...อาทิตย์ส่อง
ลอดเหลี่ยมช่อง...ภูผา...ในหน้าหนาว
ธารสายหมอก...ดอกกระเจียว...ที่วับวาว
สะท้อนเกล็ด...สีขาว...น้ำค้างพรม
ต้นไม้สูง...ฝูงนก...ผกโผผิน
ตีปีกบิน...จับคู่...ดูสุขสม
ส่งเสียงจิ๊บ...จิ๊บจิ๊บ...ลอยตามลม
ธรรมชาติ...น่าชม...บ่มดวงจินต์
เสียงใบไม้...ไหวเบน...เอนลมลู่
ซอกหินภู...อยู่ยั้ง...ตั้งถวิล
ห้วงวสันต์...พันเกี่ยว...เหนี่ยวชีวิน
ผูกโยง...กระแสสินธุ์...ดั่งพิณไพร
ยอดหญ้าอ่อน...ผ่อนร่าง...อย่างมีสุข
ดั่งไร้ทุกข์...ยุคโลก...วิโยคไหว
ไร้เดียงสา...เสียจริง...ยิ่งกระไร
ปล่อยกายใจ...ไม่สน...แม้คนมอง
ถูกกระทำ...ย่ำเหยียบ...ถึงปานนี้
รอยเท้าที่...ทาบลง...คงสยอง
แต่ทว่า...ทำไมนะ!...ไม่ลำพอง
กลับยืนต้น...ใบทอง...กรองแสงนวล
เกิดเป็นหญ้า...ค่าสูง...เป็นร้อยเท่า
เปรียบกับเรา...มนุษย์...สุดโหยหวน
หากถูกขู่...ข่มเหง...เกรงตีรวน
คงมีสวน...ทันควัน...แทบบั่นคอ
แต่ก็นะ...คงมี...เพียงบางพวก
เป็นเหมือนปลวก...มดดำ...คอยค้ำถ่อ
ยอมสยบ...สิโรราบ...กราบกรานยอ
ยกชูช่อ...กงจักร...ว่าดอกบัว
จะเป็นหิน...ดินทราย...ต้นไม้ใหญ่
ลำธารใส...สายหมอก...ออกสีหลัว
ก็คงดี...กว่าคน...ที่น่ากลัว
ยกคนชั่ว...เหยียบย่ำ...ขย้ำคนดี
http://poem.deedeejang.com/category/20/11766-ayoaaayoaayoayoayo-benuser.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น