สายฝนหล่น...ไหลล้นตุ่ม...ชุ่มใจชื่น
หน้าระรื่น...ยืนพิง...อิงข้างฝา
ติดหน้าต่าง...ห่างนอกชาน...บ้านท้องนา
แหงนมองฟ้า...คราคร่ำ...น้ำฝนริน
ฤดูฝน...หม่นใจย้ำ...คงช้ำชอก
อยู่บางกอก...ลืมคอกวัว...รั้วกระถิน
ฟังเพลงร๊อก...โมเดอร์ด๊อก...น๊อกเพลงพิณ
เจ้าลืมสิ้น...ถิ่นบ้านนา...และป่าดง
มองสายฝน...หล่นลง...นึกปลงจิต
โอ้ชีวิต...อนิจัง...พังลุ่มหลง
เพื่อนพี่น้อง...ล่องลาไกล...ใคร่อยากปลง
สาปควายส่ง...วงศ์ษา...คราฝนพรำ
เราต้องเจียม...เตรียมหว่านไถ...ที่ในทุ่ง
เขาอยู่กรุง...นุ่งสั้นยาว...ขาวงามขำ
เราตากแดด...แผดเผากาย...ลายขาดำ
เช้ายันค่ำ...ทำทุกวัน...ผิดชั้นชน
เขาทาปาก...สีแดง...แรงฤทธิ์ร้อน
ทั้งอาภรณ์...เสื้อผ้า...น่าดูสน
แต่งตัวสวย...ด้วยลำแสง...แพงน่ายล
รองเท้าสั้น...สูงสูง...จูงใจมอง
ผูกเน็คไทน์...ไปทำงาน...ตระหง่านตั้ง
ดูเขาสั่ง...พิซซ่า...หน้าไก่หยอง
กินเอ็มเค...เคเอฟซี...แป๊ปซี่นอง
ไก่ทั้งน่อง...ลองโอเอชิ...ริทำรวย
ลืมกันแล้ว...พี่แก้ว...น้องแพรวขวัญ
บ้านนอกนั้น...เคยสำราญ...ลานข้าวสวย
ตะวันรอน...อ้อนแสงจันทร์...ฝันระทวย
ตักข้าวสวย...แกงบอนถ้วย...ช่วยกันชิม
แกงปลาช่อน...อ้อนต้มแค...แลลวกผัก
แกงแฟงฟัก...ตักใส่จาน...ขนมตาลยิ้ม
น้ำพริกสด...รสเผ็ดจัด...ผัดผักจิ้ม
ทานจนอิ่ม...ลิ้มทุกรส...สดทุกจาน
พอทานเสร็จ...เสด็จร่าง...นั่งข้างแคร่
ทอดตาแล...แหข้างเรือน...เหมือนจะสาน
ถักต่อหน่อย...อาหารย่อย...ร้อยใจนาน
เล่านิทาน...ตำนานเก่า...เฝ้าชิดเชย
ถึงเวลา...คราหลับไหล...ไปนอนแล้ว
หัวใจแน่ว...แว่วตามลม...ชมอกเอ๋ย
อยู่บ้านนอก...ผิวออกคล้ำ...จำไว้เลย
ว่าเสบย...เอ่ยบอกเขา...คนเข้ากรุง
http://poem.meemodel.com/etc/42758.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น