เหนื่อยหนักหนา...กับเวลา...ที่หมุนเปลี่ยน
ไส้แสงเทียน...ริบหรี่...สุดแท่งไข
น้ำตาหยด...รดริน...กินถึงใจ
สะอื้นไห้...ในทรวง...ตกบ่วงกาล
ตะวันลับ...ขอบฟ้า...ของวันนี้
วินาที...ที่เหลือ...เพื่อสังหารณ์
ความโศกเศร้า...ร้าวรวด...ปวดร้าวราญ
ลบทุกความ...ทรมาน...ออกจากใจ
ถอนหายใจ...เบาเบา...กับเงามืด
วัชพืช...ความเศร้า...เอาเผาไหม้
อย่าได้เก็บ...หยามเจ็บช้ำ...ให้ร่ำไร
เผาทิ้งไป...เสียที...ที่เคยเจอ
http://poem.meemodel.com/etc/67594.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น