เหลืออีกกี่...วินาที...ต่อจากนี้
ที่จะมี...กันและกัน...เพราะหวั่นไหว
เหมือนเวลา...จะลดน้อย...ถอยลงไป
รู้สึกได้...ใจสัมผัส...มันชัดเจน
หากพรุ่งนี้...ไร้แผ่นดิน...ถิ่นที่อยู่
มองสุดหู...สุดลูกตา...หมื่นวาเส้น
พบเห็นเพียง...ผืนแผ่นน้ำ...คล้ำโคลนเลน
และกากเดน...ซากเศษ...อารยธรรม
ชีวิตสั้น...นั้นแขวนอยู่...บนเส้นด้าย
เกิดและตาย...หลายล้านหน...หม่นถลำ
ความไม่รู้...ยังมีมาก...เกินยากจำ
ยังเหยียบย่ำ...ในวัฏฏะ...สุดประมาณ
ขอนั่งนับ...ลมหายใจ...เฮือกสุดท้าย
ตายก่อนตาย...สายสวาท...ขาดประสาน
ตัดเชื้อไฟ...ในการเกิด...ประเสริฐกาล
ปิดตำนาน...วิญญาณภพ...จบสากล
http://poem.meemodel.com/etc/67425.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น