ค่ำคืนที่...เหน็บหนาว...ราวเยือกแข็ง
ฉันอ่อนแรง...กำลัง...สิ้นความหวัง
จุดรอยต่อ...สะบั้น...เพียงลำพัง
เดินก้าวย่าง...พลาดพลั้ง...ในวังวน
สะอื้นไห้...ในความมืด...สุดเคว้งคว้าง
ยืนอยู่กลาง...ทางเปลี่ยว...เดี่ยวสับสน
มองหาแสง...สว่าง...จางมืดมน
บนถนน...ไร้ผู้คน...ร่วมสัญจร
เสียงลมเศร้า...เคล้าน้ำตา...เวลานี้
เหงาเต็มที...ที่สุด...ดุจลูกศร
พุ่งเข้ามา...เสียบร่างกาย...ให้ม้วยมรณ์
ใจแรมรอน...แทบขาด...ด้วยหวาดกลัว
http://poem.meemodel.com/etc/67579.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น