ความทรงจำ...เมื่อครั้งอดีต...กรีดดวงจิต
ให้ชีวิต...ต้องมืดมน...หม่นแสงฉาย
ไร้ซึ่งหวัง...ตกพวังค์...ดั่งล้มละลาย
แตกสลาย...ยับเยิน...จนเกินทน
แถมยังตาม...ย้ำตอก...คอยหลอกหลอน
ทุกห้วงตอน...บั่นทอน...ใจเหลือล้น
เพราะเหตุใด...หนอใจ...ยอมจำนน
สรุปผล...กลมูลเหตุ...เภทพาลภัย
เคยตั้งใจ...ไว้มุ่งมั่น...ฝันวันหนึ่ง
จะฉุดดึง...ซึ่งดวงจิต...ประสิทธิ์ศัย
ให้เข้มแข็ง...แกร่งกล้า...ท้าผองภัย
ก่อนล่วงวัย...ตายดับ...ไปกับกาล
http://poem.meemodel.com/etc/56217.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น