เหม่อมองฟ้า...คราคร่ำ...ด้วยความเหงา
มีเพียงเงา...ดาวจางจาง...เมฆบางกั้น
มีสายลม...พรมเบาเบา...และเงาจันทร์
คิดแล้วหวั่น...รันทดใจ...ใคร่เดียวดาย
พลัดจากบ้าน...มาไกล...ใจหดหู่
ใครจะรู้...บ้างหนอ...ท้อเหลือหลาย
วันสำคัญ...ของฉัน...หดหายไป
เพราะว่าไกล...เกินกว่า...จะพบกัน
นั่งโดดเดี่ยว...เดียวดาย...ไร้คนเหลียว
ตัวเป็นเกลียว...หัวเป็นน๊อต...เพื่อทอดฝัน
เพื่อพ่อแม่...และน้อง...ต้องกัดฟัน
หวังสักวัน...ฉันจะหวน...ทวนกลับคืน
ในวันนี้...มีใครบ้าง...ยังจำได้
เป็นวันคล้าย...วันเกิด...เปิดใจฝืน
ส่งรอยยิ้ม...พิมพ์ใจ...ให้หยัดยืน
อวยพรชื่น...ให้ฉันบ้าง...อย่างจริงใจ
...เหงาและเศร้า...เพราะเราไกลบ้าน...
http://poem.meemodel.com/etc/53436.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น