หนึ่งชีวิต...ถูกลิขิต...บิดเบือนฝัน
ทุกคืนวัน...ขวัญผวา...น้ำตาไหล
ถูกกักขัง...รั้งกายา...ล้าทรวงใน
ไร้ซึ่งใคร...จะเข้าใจ...ในตัวตน
มีเพียงแต่...แค่จิต...ใต้สำนึก
ที่ลุ่มลึก...ตรึกตรอง...สนองผล
สิ่งที่เหลือ...เหนืออื่นใด...ไว้ให้ยล
คือจิตตน...ที่รอดพ้น...ความหมองมัว
กักขังได้...ขังไป...อันกายนี้
อิสระเสรี...ที่ใจ...ไม่สลัว
ไร้ซึ่งเงา...เมฆสีเทา...เข้าพันพัว
โบยบินทั่ว...มิหวั่นกลัว...สิ่งอันใด
กักขังได้แต่ตัวตน...แต่...หัวใจเสรีชน...ยังโบยบิน
http://poem.meemodel.com/etc/54730.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น