โอ้รักคือ อะไร ฉันไม่ทราบ
จำได้เพียง รอยคราบ ที่เเปื้อนหน้า
มีหยดน้ำ ที่เรียก ว่าน้ำตา
ไหลอาบมา ทาแก้ม ยากแย้มยิ้ม
สะกดใจ ให้นิ่ง อย่างหญิงกล้า
รอเวลา ฆ่าเสีย เบี้ยสนิม
ที่เกาะกุม หุ้มด้วย แผ่นภาพพิมพ์
รักล้นปริ่ม ฉายไว้ เมื่อวัยวาน
ยืนอยู่บน หน้าผา ที่ว่าสูง
มองเห็นฝูง นกน้อย บินลอยผ่าน
มีหนึ่งตัว สองตัว มากประมาณ
บินเต็มลาน ม่านเมฆ เฉกเช่นชล
สติที่ เคยหาย ก็คล้ายกลับ
เริ่มรู้รับ อารมณ์ ที่สับสน
ถอยหนึ่งก้าว แล้วนั่ง ประคองตน
เราเป็นคน ที่โง่ เสียจริงจริง.
http://www.klonthaiclub.com/index.php?topic=22660.0
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น