นอนโรงบาล...นานนาน...มันชักเมื่อย
แต่งกลอนเรื่อย...เปื่อยไป...ไม่กังขา
เห็นคุณหมอ...หล่อเหลา...เดินเข้ามา
พร้อมกับยา...ในถาด...แทบขาดใจ
กินอีกแล้ว...แกร่วหน้า...ทำตาปิด
ไม่มีสิทธิ์...ต่อรอง...อยากร้องไห้
หายใจขัด...อัดอั้น...ทำฉันใด
ต้องกินไว้...กันตาย...พอทุเลา
บ่ายนี้ต้อง...เข้าห้อง...ฉายเช็คปอด
โอ๊ยจะรอด...ปลอดภัยไหม...ใจเหง๊าเหงา
กลัวเป็นนู่น...วุ่นเป็นนี่...ซี้แน่เรา
เมื่อตอนเช้า...เขาเจาะเลือด...จนเฝือดตัว
ชั่งเต๊อะ...เกิดแล้วตาย...หนเดียวหรอก
เนื้อกิ๊กก๊อก...บอกสั่ง...หลังหูหัว
เส้นเอ็นยึด...กระดูกไว้...ใยต้องกลัว
ความดี-ชั่ว...ทั่วร่าง...สรรพรางกาย
ตั้งใจมั่น...หวั่นไป...ทำไมเล่า
มาตัวเปล่า...จะเอาไร...กำหนดหมาย
ทุกคนเกิด...ประเสริฐสุข...ทุกข์วุ่นวาย
ถึงคราวตาย...ไปแต่ตัว...จะกลัวไร?
ท่องพุทธโธ...ธรรมโม...และสังฆ์โฆ
เล็กจนโต...บาปกรรม...ทำเหลวไหล
ศีลห้าข้อ...ต่อจิต...ผิดเรื่อยไป
รักษาไว้...ไม่ครบ...จบเลยเรา
ตายเป็นตาย...ไม่หวั่น...ฉันพร้อมแล้ว
มัจุราช...เรียงแถว...คอยยืนเฝ้า
ความเป็นตาย...หมายรู้...อยู่สีเทา
มิเคยเศร้า...เบาลอย...คล้อยหลับลง
http://poonkul.ob.tc/-View.php?N=958
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น