เทือกบรรทัด...วัดวาง...ขวางข้างหน้า
สูงเสียดฟ้า...เมฆาคล้อย...ลอยละล่อง
หยาดไอเย็น...กระเซ็นซ่าน...เป็นม่านคลอง
ท่วงทำนอง...ของสายลม...ห่มคีรี
วิหกผิน...บินต้าน...ทานความหนาว
สะท้านพราว...คราวลมลู่...สู้ไม่หนี
ตะวันคล้อย...ลอยต่ำ...ค่ำทุกที
ปฐพี...สีทะมึน...กลืนดับลง
เย็นยะเยียบ...เปรียบเปรย...เอ๋ยวังเวงยิ่ง
มีบางสิ่ง...ทิ้งตัวดิ่ง...ที่ลิงหลง
เร็วยิ่งนัก...คือปักษา...กล้าเอกองค์
สิ้นชีพลง...ตรงหุบเขา...น่าเศร้าใจ
ผาตะหง่าน...คือม่านบัง...พลังหมอก
เหมือนลวงหลอก...หยอกเย้า...เจ้าใช่ไหม?
ยังไม่ถึง...ซึ่งฝั่งฝัน...อันยาวไกล
ก็หมดไฟ...ไปเสียแล้ว...ขวัญแก้วเอย
http://poonkul.ob.tc/-View.php?N=869
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น