ครั้งอดีต...เธอกรีดใจ...ฉันให้เจ็บ
และยังเก็บ...ความชอกช้ำ...จำเอาไว้
ไม่เคยลืม...แม้เพียงเสี้ยว...ความอาลัย
ตอนเธอไป...ฉันเสียใจ...เธอไม่แคร์
ในวันนี้...เธอจะง้อ...ขอหวนกลับ
เธอยอมรับ...กับความผิด...คิดแยแส
ให้ยกโทษ...อย่าโกรธเคือง...เรื่องผันแปร
มันเป็นแค่...ความโง่เง่า...เขลาเหลือเกิน
ง่ายไปไหม?...ชายมักง่าย...ใจอำมหิต
เธอไม่คิด...ว่าชีวิต...มิตรห่างเหิน
ยามลำบาก...เธออยากแยก...ทางกันเดิน
พอมีเงิน...เธอคิดเดิน...ก้าวเข้ามา
เสียใจด้วย...ป่วยการ...ไปให้พ้น
ฉันไม่สน...และไม่ทน...ไม่ไขว่คว้า
เลิกพยายาม...เสียเถิด...อย่าพูดจา
เราเลิกลา...กันแล้ว...อย่าหวนคืน
ฉันเป็นคน...เจ็บแล้วจำ...ย้ำฝังจิต
ไม่เคยคิด...กลับใจ...ให้ต้องฝืน
จบกันแล้ว...ก็แล้วกัน...หันจุดยืน
เป็นคนอื่น...รู้จักกัน...เท่านั้นพอ
http://poem.meemodel.com/etc/57799.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น