ลุ่มน้ำโขง...เชื่อมโยง...โค้งคดเคี้ยว
เคยไหลเชี่ยว...เปลี่ยวหัวใจ...ยามได้เห็น
สองฟากฝั่ง...ทั้งไทยลาว...ชื่นหนาวเย็น
ประดุจเป็น...เส้นโลหิต...มิตรสัมพันธ์
ยามสายัญ...ตะวันรอน...อ่อนแสงจ้า
สีทองทา...ทั่วผืนฟ้า...น่าชวนฝัน
เสียงพิณแคน...แล่นแตร...ผ้าแพรพัน
ตั้งวงกัน...สังสรรค์...วันเหงาใจ
ไหสาโท...ตั้งไว้...ข้างกายนี้
ยกดื่มที...แด่ นที...ที่รินไหล
ขอเป่าแคน...มนต์แดนสรวง...ทะลวงใจ
จากหนุ่มไทย...ให้สาวลาว...เจ้าได้ยิน
เสียงพิณน้อง...ยังก้องโสต...โหวดหวูดกล่อม
อยากจะหลอม...ล้อมหทัย...ให้โฉมฉิน
มาร่วมร้อง...ท่วงทำนอง...สองแคนพิณ
ชุบชีวิน...ถิ่นไทยลาว...ให้พราวพราย
พี่เป่าแคน...แล่นแตร...แด่ขวัญแก้ว
จวนค่ำแล้ว...แว่วเสียง...สำเนียงสาย
น้องดีดพิณ...กินลึก...สุดบาดใจ
สู่ฝั่งไทย...กระทบใจ....ชายเล่นแคน
ถึงสองกาย...แต่ใจเดียว...เกาะเกี่ยวมั่น
เหมือนดั่งฝัน...ประหวั่นจิต...คิดหวงแหน
แม่โขงกั้น...คั่นกลาง...ระหว่างแดน
เศร้าเหลือแสน...เสียงพิณแคน...แดนไทยลาว
http://poem.deedeejang.com/category/20/9758-9758.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น