หยาดน้ำตา...ลาร่วง...ผ่านพวงแก้ม
จากเคยแย้ม...แช่มชื่น...ก็ขื่นขม
ใจแหลกยับ...แทบดับดิ้น...สิ้นชีพลม
สุดระทม...ตรมตรอม...ผ่ายผอมไป
ร่างกายนี้...จากที่เคย...เหมือนเนยผ่อง
ก็ดูหมอง...จากสองตา...ปรากฏได้
ทั้งรูปโฉม...โลมพรรณ...นั่นประไร
ก็เปลี่ยนไป...ไม่เหลือ...เยื่อความงาม
เพราะสูญเสีย...ระเหี่ยใจ...ในชีวิต
ยากยั้งคิด...อนิจัง...ตั้งคอยห้าม
จึงทุกข์ร้อน...นอนผวา...ราตรียาม
สุดคร่ำคร้าม...ความตั่งมั่น...มาบั่นทอน
เพราะยังยึด...อึดฮัด...จัดว่าใช่
ของตนไซร้...ไม่ปล่อยวาง...ว่างแล้วถอน
จิตจึงเจ็บ...เหน็บกลางใจ...ไปริดรอน
ผลสะท้อน...ย้อนกลับมา...จึงบ้าบอ
http://poem.meemodel.com/etc/57127.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น