หนุ่มหน้ามน...ชาวสกล...คนต่างถิ่น
มาหากิน...ในเมืองหลวง...ดวงก่อสร้าง
ทั้งแบกอิฐ...ผสมปูน...ฝุ่นถมทาง
หวังก่อร่าง...สร้างตัว...ไม่กลัวใคร
ได้ค่าจ้าง...เพียงน้อย...ร้อยกว่าบาท
ใจแทบขาด...ปาดเหงื่อ...เพื่อเงินใช้
กรรมกร...นอนเพิงพัก...ไม่หนักหัวใคร
มีน้ำใจ...ไมตรี...ดีเหลือเกิน
พักกลางวัน...ทานข้าวห่อ...ลูกยอต้ม
กับน้ำส้ม...รสหวาน...พาขานเอิ้น
หลอดดูดจ๊วบ...รวบลิ้น...กินจนเพลิน
อิ่มเหลือเกิน...เผลอพูดไป...ว่า "ไค๊ แน..."
หนุ่มจากเหนือ...กลาง-ใต้...และออก-ตก
วางช้อนโป๊ก...ถลกแขนเสื้อ...เพื่อบอกแน่
มาเร็วไว...ให้รู้ไป...ว่าไงแก?
ไม่ยอมแพ้...เพราะข้าแน่...ใหญ่เหมือนกัน
http://poem.meemodel.com/etc/57424.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น