กับบางครั้ง...บางครา...เวลาเหงา
มีแค่เงา...เป็นเพื่อน...คุยเอื้อนเอ่ย
มองรอบกาย...ไร้คน...ที่คุ้นเคย
ความว้าเหว่...ก็เผย...ผุดขึ้นมา
ใจรอนแรม...มาไกล...ในวันนี้
เหนื่อยเหลือที่...จะเหิร...ก้าวเดินหน้า
อยู่กับตัว...และหัวใจ...ที่ด้านชา
ยามหลับตา...ครั้งใด...ไยวังเวง
อยากจะหยุด...กายใจ...พอได้พัก
อ่อนล้านัก...ยามนี้...มันโหลงเหลง
ช่วงท้อแท้...ซึมเศร้า...เหมามาเอง
ห้อยโตงเตง...ละเหี่ย...สุดเพลียใจ
http://poem.meemodel.com/etc/69546.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น