เหมือนลาวา...จะหลั่งไหล...ท่วมกายตัว
ชีวิตมืดมัว...กลัวภัย...ร้ายแรงกล้า
มองไปทางไหน...ก็คล้าย...มีลาวา
ประทุมา...โถมถา...จะทำลาย
ขาดหนึ่งคน...หนทาง...ดูว่างเปล่า
ก็เลยเหงา...เศร้าหนัก...ใจหักสลาย
ทุกครั้งมอง...ลองค้นหา...เธอข้างกาย
คงจะสาย...เกินไป...ใช่ไหมเธอ
ไม่เหมือนเดิม...แม้นเติมรัก...สลักหวัง
ก็เพพัง...ฝังลึกล้ำ...น้ำตาเอ่อ
ฉันผิดไป...รู้ไหม...ใจขาดเธอ
เหมือนโลกเบลอ...เซ่อใจหวัง...ฉันยังคอย
http://poem.meemodel.com/etc/64836.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น